اشعار

سـلام فـاطـمـیـه، ســلام مــاه مــاتــم            سلام اشک و گریه، سلام ناله و غـم

سـلام ای سیـاهـی، سـلام ای کـتـیـبـه            سلام بزم روضه، سلام نـوحـه و دم

سلام سینه زن ها، سلام گریه کن ها            سلام سوز سینه، سـلام اشک نـم نـم

سلام مـادر ما، سؤال کَـیفَ حـالـک؟            سلام آتـش و در، سلام زخـم مـرهـم

سـلام عـصـمت الله، سلام عـفّـت الله            ســلام ای رشـیـده، سلام قـامت خــم

سلام لطمه دیده، سؤال! محسنت کو؟            کجاست غنچۀ تو، کجاست یار و همدم

سـلام بی نـشـانـه، سـلام درد شـانـه            سلام خاک کـوچه، سلام مـسجد غــم

سـلام ای مـدافـع، سـلام دست رافـع            سلام دست مجروح، سلام روی مبهم

سـلام دل شکـسته، سلام دست بـسته            سلام شیـر خـیـبـر، سلام مرد عـالـم

سلام شاه مردان، سلام چـشم گـریان            سلام مـرد خانه، سـلام چـشـم محـرم

سلام، روح قـرآن؛ بگو کوثرت کو؟            سلام غیرت الله، بگو که همسرت کو؟

با گریه مأنوسم نه یک ماه و دو ماهی            شـد گــریــه ام بـاب فـیـوضـات الـهـی

هر روز و شب کارم سلامِ برحسین است            با این امـیـدی که کنی سـویـم نـگـاهـی

من بار ها دیدم که با یک قطـرۀ اشک            با آبــرو گــردیــد، عـبـدِ رو سـیــاهـی

شرمنده ام یک عـمر قلبت را شکـستـم            در زنــدگی ام نیـست روزِ بی گـنـاهی

اصـلاً مـحـبـت های تو بـد عـادتـم کرد            تـنـبـیـه کن این بـی ادب را گـاه گاهـی

دردِ دلــم را جـز شـمـا بـا کـه بـگـویـم            تنها تو هستی که بـرایم تـکـیـه گـاهـی

پـایـانِ کــارم گـشـتـه و رویت نـدیــدم            واکن ز قلبم رو به سوی خویش راهی

آقـا قـســم بـر صـورت نــیـلــیِ مــادر            آن چهـره ای که دارد از سیـلی گواهی

آقــا قـسـم بـر خـانـه ای آتـش گـرفـتــه            آنجا که پشت در به پـا شد قـتـلـگـاهـی

ای انـتـقــامِ کـشـتـۀ مـسـمــار بـر گـرد

جــانِ گـرفـتـارِ در و دیــوار بــرگــرد

بـیـدار نشد این دل غـفـلـت زده تا چند            هشدار بر این دیدۀ حسرت زده تا چند

از نفسِ خطاکـار و ز ابـلـیسِ جـفـاکار            تبریک بر این قلب مصیبت زده تا چند

من غایبم از محضر نورانی اَت ای یار            غایب زتو این حاضرِغیبت زده تا چند

گاهی تو کـنار من و من در پی دیـدار            گم گشته در این وادیِ غربت زده تا چند

ای وای از این چشم و از این قلب گرفتار            گمراهیِ این دیـدۀ صورت زده تا چند

ای کـاش که من هـیـئـتـیِ فـاطمه باشم            هم صحـبـتـیِ مَـردمِ هیـئت زده تا چند

ما را تو مگر کـرب و بـلایـی بنـمایی

ای مـنـتـقـم کـوچــه و گــودال کجـایی

مدیـنه! کـاروانی سوی تو با شیـون آوردم          ره آوردم بود اشکی که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم          نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

مدینه، یک گلستان گُل اگر در کربلا بُردم          ولی اکنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم

اگر موی سیاهم شد سپید از غم ولی شادم          که مظلومیت خود را گواهی روشن آوردم

اسیرم کرد اگر دشمن، به جان دوست خرسندم          که پیروزی به کف در رزم با اهریمن آوردم

مدیـنـه، این اسارت ها نشد سـدّ رهـم بنگـر         چه ها با خطبه های خود به روز دشمن آوردم

مدیـنه، یـوسُـف آل عـلی را بُـردم و اکنون          اگر او را نـیـاوردم، از او پـیـراهن آوردم

مدینه، از بنی هاشم نگردد با خبر یک تن          که من از کوفه پیغام سرِ دور از تن آوردم

مدینه، گر به سویت زنده برگشتم مکن عیبم          که من این نیمه جان را هم به صد جان کندن آوردم

تا فکر و ذکر من همه دیـدار دلبـر است           من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامراست           آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

دیری است رفته است و دگر و برنگشته است           دیری است آسمـان دلـم بی کـبـوتر است

او پیش رو نشسته و من کـورم از گـنـاه           او می زند صدایم و ما گوشمان کر است

آواره ایــم در هــیــئـات و شـنـیــده ایــم           در روضه احتمال حضورش قوی تر است

شــایــد صــدای گـریــۀ آقـا بــلــنــد شــد           چون روضه های مادر او گریه آور است

در فـاطـمـیـه پـهـلـوی او تـیــر می کـشد           او نیز زخمی غـم دیــوار و آن در است

آقـا سـری بــزن به مـدیــنــه نـگــاه کـن           کوچه ز جور خصم چو صحرای محشر است

آقــا بـگــو چـگـونـه تـحــمــل بــیــاورم؟           یک زن که در مقابل یک فوج لشکر است

انـگـار در گـلـوی شـمـا بغـض می شـود          آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است

اینجا بــرادران همه در فـکـر خـنـجـرند          شکر خــدا که یـوسف ما بی برادر است

گـرچـه پُـر از گـنـاه ولـی در رکـابــتـان          آخر شهید می شوم، این حرف آخر است

مـا ســائـلـیـم و نـوکـریـت آبــروی مـا            یا ایـهـا الـعـزیـز نظـر کن به سوی ما

تا کی بـرای نـافـلـه هـای سحـر گـهـی            با خون دل شود دل شب ها وضوی ما

گر مانده ایـم شکـر خـدا پای پرچـمـت            بر تار موی تو گرهی خورده موی ما

سـاقی اشک! بر دل ما هم سـری بزن            بـوی مـیِ طـهـورِ تو دارد سـبـوی مـا

هم چون نسیم در به درم می کنی چرا؟            پس کی رسد به خیمـۀ تو جستجوی ما

آیا شـود که نـیـمـه شبـی بهـر درد دل            بـد بـگـذرانی و شـوی هم گـفتگوی ما

ای شـهـریـار عـشـق به نـام مـقـدسـت            بــاشــد وصــال تـو هـمــۀ آرزوی مـا

روضه گـرفـته ایم قـدم رنجـه ایی کنی            شـایـد فـتـد مسیر عبـورت به کـوی ما

از لحظه ایی که حرمت مادر شکسته شد            بغضی نهفته مانده ز غـم در گلوی ما

ای نـازنـیـن فـاطـمـه بـرگـرد از سـفر           خـیـمـه نشین فـاطـمـه بـرگرد از سفـر

من در پـنـاه چـشـم هایت سـرفـرازم            از این که آقـای منی بر خود بـنـازم

بـاشـد تـمــاشـایـی مـنـاجــات دل من            بـا نـم نـم گـریــه بـود راز و نـیــازم

شـد خـاکـسـاریِّ حـریـمـت آبــرویـم            خـاک کـف پـای تو شد مهـر نـمـازم

محراب قـلـبـم طاق ابــروی تو باشد            چشم انتظارت رو به صحرای حجازم

خانه خـرابم کرد این طـوفـان نـفـسم            بـایـد حـریــم تـازه ای در دل بسـازم

خواهم ز حق بین دعای عهد هر صبح            این جـان نـاقـابـل بـه راه تو بـبــازم

با این که من محتاج الطاف تو هستم            آقـا کـشـیـدی بـارها در عـشـق نـازم

می ترسم آقا گر کنی خالی تو پـشتـم            در جنگ با شیطان همه عشقم ببازم

آشــوب دل آرام می گـیـرد سـحـرها            تا در میان با تو نهم اسـرار و رازم

از داغ آن سـیـلـیِّ نــاحـق مــدیــنــه            آتش گرفته سینه در ســوز و گـدازم

زهرا صدا می زد میـان دود و آتش            اَینَ غیاث المنتظر؟ ای چـاره سازم!

برای آمـدنت گر چه چـشـم دنـیا هست            به خـاك پا مگـذاری كه دیـدۀ ما هست

اگر چـه بـاز گـذشت و نیـامدی امروز            دوباره وعده به دل میدهیم، فردا هست

شـنـیـده ایم كه هستـی و ما نمی بـیـنـیـم            تو نوری و جلواتـت همیشه پیدا هست

بـرای آن كه به زیـر قـدومت انـدازیـم            هنوز هم سرِ نـاقـابـلی به تن ها هست

مگو چو قـطره ای افتاده ایم از چشمت            میـان وسعت قـلـب تو تا ابـد جا هست

برای مرهم زخمش اگر چه فاطمه نیست            ولی هنوز جـراحـات قـلب مولا هست

خـدا كـنـد كه بـبـیـنـیـم آن دمـی را كه            مدینه هست و تو هستی و قبر زهرا هست

آهـت اگـــر دامــان آدم را بـگــیــرد            آتـش تــمـام اهـل عــالــم را بـگـیـرد

آن روز غیر از دست هایت نیست دستی            که بـاز هم از لطف دستـم را بگـیرد

بین غم و شادی اگر که غم، غم توست            قـلـبـم هـمـیـشه جانب غــم را بگـیرد

جـز اشک بین چنته ام چـیـزی ندارم            ای کاش چشمان تو این کم را بگیرد

باید تـقـاصی را بگـیـری تا خـدا هـم            این گـونه از قلب تو مـاتـم را بگیرد

وقـتـی به یــاد مــادرت از دیــده آیـد            این آب، حـکـم آب زمـزم را بگـیرد

این چـشــم هایم آمـده در فــاطـمـیــه            خــرجــی ایّــام مـحــرّم را بـگــیــرد

زهرا، برای زخـم پـهـلـو زخـم بازو            باید که از دست تو مـرهـم را بگیرد

این روزها زینب دعا دارد خدا کاش            از مــادرم این قــامت خــم را بگیرد

آمـد مــحــرّم عــلــی و مـاه فــاطــمــه            آتـش گـرفـتـه جـان تـو از آه فــاطـمـه

با ذوالفقارِ خـون جگر خورده در نیام            باز آی خـون فاطمه خـونـخـواه فاطمه

باز آی تا تو روضه بـخـوانی برایـمان            با هـای هـایِ گـریـۀ جـانـکـاه فـاطـمـه

بی شک سه ماه خوانده تو را با دو چشم تر            بالای قـبـر محسن شش مـاهه، فـاطمه

آه از میان آن در و دیــوار شد شروع            بـعـد از نـبـی سـلـوک الی الله فـاطـمـه

پشت در و کـنـار بقـیـع و به روی نی            مـعـنـا شـده ست سـرِّ فـدیـنـاه فـاطـمـه

محشر، به پاست روضۀ ارباب بی کفن            پیراهـنی ست کهـنه به هـمـراه فـاطمه

دارد به روی دست، دو دست قلم شده

دستی که در مـقـام شـفـاعت عـلم شده

کم می خـوریم غـصۀ دنیـای بی تو را            با اینکه می کـشیم نفس های بی تو را

امروز هم بـدون تو بر ما گذشت کاش            فکـری کنیـم غـربت فـردای بی تـو را

شرمنده ایم از اینکه نهادیم روز و شب            بر بـستـر زمین سـر تـنهـای بی تو را

زخمی که از فراق بر این سینه خورده است            در خـود اثـر نـداد مـداوای بـی تـو را

ما هرچه میکشیم از این بی تو بودن است            با گـریه پُـر کنیم مگـر جای بی تو را

جز در میان روضه و هیئت بگو کجا            خـرجش کـنـیـم دیـدۀ دریـای بی تو را

خـوانـدیـم از زبـان تو ای وای مـادرم            آتش زدیـم روضـۀ زهـرای بی تـو را

پس مـزن یـار مسیـحا دل بـیـمـار مـرا            آنـقـدر گـریـه کـنـم تا بـخـری بـار مرا

قدر یک عمر فقط گـریه بدهکـارم من            کـرمی کـن بـپـذیـر عـمـرِ بدهکار مرا

پهن کردم سر راه تو بـساطی دل شب            تا که رونـق دهد احـسان تو بازار مرا

پرده پـوشی تو پـایـم به حــرم وا کرده            بـه کـنــاری نـزدی پـردۀ اســرار مـرا

گـردنی کـج؛ سر پـایین به پـنـاه آمده ام            شود آیا سـر و سامـان بـدهی کار مرا؟

آمـدم تا که بگـویـم به خـودم بـد کـردم            تا که اسبـاب شـفـاعت کنی اقـرار مرا

آخــر کــار شــده شـوق شـهـادت دارم            پس به تـاخـیر مـیـانـداز تو دیـدار مرا

خـاک جبهـه چقـدر بوی وصالت دارد            کاش پاسخ بدهی خواهش و اصرار مرا

نـاز دلـدار کـشـیدن تن بی سـر خـواهد            بیـن جـبـهـه بـنـگـر شـاهد گـفـتـار مرا

حال مهمان شده ای؛ وقت پذیرایی ماست            بشنو این روضۀ بین در و دیـوار مرا

مادرت پشت در افتاد و صدا زد پسرم             با تن سوخته جان داد و صدا زد پسرم

یـگـانـه حامی خـون خـدا، بنفسی انت           !سـلالـۀ سـرِ از تن جــدا، بـنـفسی انت!

بیا که می‌گـذرد قــرن‌ها هـنــوز دهـنـد           تو را هماره شهـیدان نـدا، بنفسی انت!

بیا که حضرت صدیقه چارده قرن است           کند بـرای ظهـورت دعـا، بنفسی انت!

بیا که از جـگـر چـاه، اشـک می‌جوشد           ز بس گریست علی بی صدا، بنفسی انت!

بـیـا که طشت بود مثـل بـاغ لاله هنوز           ز پـاره‌های دل مـجـتـبـی، بنفسی انت!

بیا که چشم به راه ظهور توست هـنوز           سر بـریــدۀ خــون خــدا، بـنفسی انت!

بیا که نالۀ «عجل علـی ظهورِ» حسین           رسد به عرش، ز طشت طلا، بنفسی انت!

بیا دعــای فــرج بـشنـو از لب زیـنـب           به شهر کوفه و شـام بـلا، بنفسی انت!

بیـا که دیـدۀ "میثم" به عـارضت نگرد           کـنـار تـربت پـاک رضا، بـنـفسی انت!

اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم           به نـسـخـۀ خــدایــیِ نـگــار بی توجّه ایم

به عشق یار دست از گناه خود نمیکشیم           به شیــوۀ درستِ انـتـظـار بی تـوجّـه ایـم

کـنـار جـاده با دل شـکـسـتـه ایـستاده ایم           ولی به حرف های آن سوار بی توجّه ایم

اگر هـنـوز شــاخـۀ دلــم ثـمــر نمی دهد           به برکت زمین و کشت و کار بی توجّه ایم

اگر خـزان گرفته روزهای سرد انتـظار           به مـعـنـی حـقـیـقـی بـهـار بی تـوجّـه ایم

هـزار بار خـوانـدی و هزار بار گفتی و           و مـا هـزارهـا هـزار بار بـی تـوجّـه ایم

گره به کارمان اگر که خورده علت این بُود           به دست های مـردم نــدار بی تـوجّـه ایـم

زیاد روی تـوبـه های ما حـساب وا نکن           که ما به قول و وعده و قرار بی توجّه ایم

فقط به شوق کعبۀ رخ تو بوده است اگر           به زخم ها و طعنه های یار بی توجّه ایم

به فکر شال مشکی و عزای مادر توأیم           به جنب و جوش عید و نوبهار بی توجّه ایم

غروب فاطمیّه را نمی دهم به صبح عید           گمان مکن به روضه های یار بی توجّه ایم

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگویم غم شب های جدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»            ای کـاش تو یـکـبـار به بـالـین من آیی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خـوب نـیـامـوخـتـم آداب گــدایــی

عمری ست که ما منتـظـر آمدنت، نـه            تو مـنـتـظـر لـحـظـۀ بـرگـشـتـن مـایی

می خـواستـم از مـاتـم دل با تو بگـویم            از یـاد رود مـاتـم دل چـون تو بـیـایـی

امـشـب شده ای زائـر آن تربت پنهان؟           یـا زائـر دلـسـوخـتــۀ کـرب و بــلایـی

ای پرسشِ بی پاسـخِ هر جـمعۀ عشّـاق           آقا تو کـجایی؟ تو کجایـی؟ تو کجایـی؟

در انـتـظـار طلعت صبح وصـال تو            دل می‌طپد به شوق طلوع جمـال تو

با غفلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نـکـرده‌ایم مـراعـاتِ حـال تو

ایـنـجـا کسی به یـاد شما دل نمی‌دهد            هسـتـیـم بی‌خـیـال و همیـشه وبال تو

کـمـتـر دلی برای شما تنگ می‌شود            بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌سپردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیـدِ دیــدن مــاه جــمــال تو

بر در نیامده؛ تو به سـائل عطا کنی            پیدا نشد کسی که بفـهـمد خـصال تو

تو غصّه‌دار کـرب و بلا و مـدیـنه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشم‌ انتظارها            مـا را رسـان به قـافـلـۀ مـهـزیـارها

لطفت دوباره حال مرا رو به راه کرد            رحمی به حال این دل بی سرپناه کرد

ایـن دوریِ مـسـیــر دلــم از دل شـمــا            دیدی چطور روز و شبم را تباه کرد؟!

دنـبـالِ نفس رفـتـن من آخـرش مرا...            ...در دیـدگانِ فـاطـمـیـت روسیـاه کرد

از روز اولــی کـه وجــود آمــدم خــدا            مـن را غـلام زاد و تو را پـادشـاه کرد

صاحب زمان شدی تو و رحمت به مادرت            من را اسیـر کوی تو با یک نگـاه کرد

در بین عشق های نهفـته در این جهان            هر کس که عاشق تو نشد اشتـبـاه کرد

آقـا دلـم خـوش است که حـال بـد مـرا            این روضه های مادرتان رو به راه کرد

ضربِ غلاف خصم سبب شد، شبانه روز            مــادر درون خـانـه فقط آه... آه...کرد

تنها سپـاهِ شیـر خـدا رفت و بعد از آن            شیر حـنـیـن را به خــدا بی سـپـاه کرد

بعد از شبی که فاطمه اش را کفن نمود            مـولا تـمـام درد و دلش را به چاه کرد

ای امـیـد آخـر دلـهــای مـا کـاری بـکـن           درمـیـان لحظـۀ سبــز دعــا کـاری بکن

خـستـه ام از روزهای انـتـظار آقای من           خـستـه ام؛ افتاده ام از پا؛ بیا کاری بکن

جمعه ای برگرد ای دار و نـدار فـاطمه           بی تو دلها از خوشی گشته جدا کاری بکن

روضه خوان فاطمه امشب کمی روضه بخوان           مـادری افـتـاده بین کوچه ها کاری بکن

مادری تنها میان کوچه ای سرد و شلوغ           کودکش افتاده زیر دست و پا کاری بکن

چادری خاکی و دست بسته و روی کبود           ای انیس اشک های مرتضی کاری بکن

دست سنگین کسی بر صورت مادر نشست           وای از آشوب قلب مجـتـبی کـاری بکن

پای داغ کوچه ها آخـر حسن دق می کند           سهم چشمانش شده اشک عزا کاری بکن

ناله ی ای وای مادر برلبش دارد حسین           کوچه های شهر گشته کربلا کاری بکن

بر وادی وصـال بر این دل نــوا دهیـد            بـا اشک دیـده سیـنـۀ ما را جـلا دهـیـد

یک بار هم ز لطف قـدم رنجه ای کنید            بر نـوکـران بی سـر و پـا هم بها دهید

سـر بر کـنـیـم و مـنـتـظـر مـقـدم شـما            منّـت دهـیـد و کـلـبـۀ ما را صـفـا دهید

از بس کرم به روی کرم دارد این حرم            لب وا نکرده حـاجت هر بی نــوا دهید

یک گـوشـۀ نـگــاه شـمـا کـیـمـیـا کـنـد            بر خـاک پای خـویش عـیـار طلا دهید

خواهید اگر که روسیهان معـتبر شوند            فـیض غــلامی حــرم خـود به ما دهید

تا آنکه روضه خوان حـریم شما شویم            بر ما ز سوز فـاطمه حـزن صدا دهید

حیف است آرزو به دل از این جهان رویم            لـطـفـی کـنـیـد و تــذکــرۀ کـربلا دهید

آیِـنـه در آیِـنـه نـورِ مُـکَـرَم زیـنـب اسـت           جلوه در جلوه تـجـلیاتِ خـاتـم زینب است

خطبه در خطبه امیرالمؤمنین دَم زینب است           زُهره در زُهره ظهورِ اسمِ اعظم زینب است

آنکه با عشقِ حسینی گَشته همدم زینب است

با مُـسَـمَط با قـصـیـده با غـزل با مثـنوی           صائِبی از اصفـهـان و بـیـدلی از دهلـوی

جودی و یَغـما و نَیِّـر شهـریار و مـولوی           می بَرَد اما دلـم را مصـرعی از مُنـزوی

این حسین تنها یک عاشق دارد آن هم زینب است

نامِ او پُر کرده عــالــم را حجـابش بیشتر           خُطبه اش بنیان کَن و فصلُ الخِطابش بیشتر

غیرتش مبهوت ساز است،انقلابش بیشتر           مـحـمـلـش دارد تـمـاشـا و رکـابش بیشتر

گفت با عباس پُشتیبانِ پـرچـم زینب است

شمع اگر این است دل پروانه باشد بهتر است           مِی اگر این است پُر پیمانه باشد بهتر است

سر اگر خاکِ درِ میخانه باشد بـهتر است           عقل در توصیفِ او دیوانه باشد بهتر است

در شهامت برتر از سارا و مریم زینب است

عشق وقتی می تپد عاشق پرستو می‌شود           دستِ عاشق زود از حالِ دلش رو می‌شود

هر که با خـورشیـد شد آیـیـنـۀ او می‌شود           دخـتـرِ شـاهِ نـجـف هم شـاه بـانـو می‌شود

یک تن اما حامیِ ناموسِ عالم زینب است

از همان اول خدا میخواست او را شُد حسین           اصلاً او با اولین پـلکِ تمـاشـا شُد حسین

فاطمه شُد مرتضی شُد پیش از آنها شُد حسین           گرچه نامش بود زینب بعدش اما شُد حسین

او حسین است و حسینش هم مُسَلَم زینب است

گرچه بر بال و پرِ خود سلسله دارد هنوز           او که باشد سـایـبـانـی قـافـلـه دارد هـنوز

مـی‌رود پشتِ بـرادر فـاصـلـه دارد هنوز          با سرِ هر زلفِ او صدها گـله دارد هنوز

آنکه ریزد در فراغت اشک ماتم زینب است